Ik stond op het schoolplein bij het klimmerek te wachten tot mijn kinderen uitgespeeld waren en we naar huis konden gaan toen mijn telefoon ging.
Mijn zusje: "Hey wen, pap wil je wat zeggen"
Mijn vader: "alvast gefeliciteerd met je verjaardag morgen he, je wordt nu al echt een oud wijf"
Ik: "dank je pap"
Zo'n kort gesprekje en het verdriet is weer even heel scherp, mijn moeder komt morgen zonder mijn vader op mijn verjaardag. Want mijn vader kan niet meer naar mij toe komen, mijn vader zal nooit meer in mijn huis komen want hij zit in een verzorgingstehuis en kan niet langer dan een paar uur in zijn aangepaste rolstoel zitten. Naar omstandigheden gaat het goed met hem, maar die omstandigheden zijn alles behalve leuk. Hij deelt een twee persoonskamer en begint door te krijgen dat hij niet meer naar huis kan. Dat dit zijn eindstation is en dat voelt heel zuur.
2 opmerkingen:
Wat ontzettend moeilijk dat hij het zelf ook zo door heeft en dat er geen uitzicht is eindelijk op een beter situatie.
Wel alvast gefeliciteerd met je verjaardag!!
Hoi Wendy,
Heel veel sterkte met dit verdriet. Het is onwerkelijk en oneerlijk tegelijk. Dat jullie nog maar heel veel mooie momenten samen mogen hebben!
Christien
Een reactie posten